#เสพติดชูก้า 04 - พีระมิด
.
.
“จะ... จะให้... จะให้มันจริงๆ ใช่ไหม” ถามด้วยเสียงสั่นระริก ใบหน้าขาวเผือดที่มักจะเย่อหยิ่งตอนนี้กลับกลายเป็นเว้าวอนอย่างคนจนตรอกหาทางออกจากความทรมานของการอยากยาไม่เจอ ท้ายที่สุด... ก็ต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้หลุดพ้นจากวังวนความทรมานแล้วคว้าเอาความสุขเอาไว้
ความสุขจอมปลอม
ซอกจินยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ เขยิบเก้าอี้นวมเข้าไปใกล้อีกฝ่ายในระยะที่พอจะใช้ปากได้
“ทันทีที่ผมเสร็จเลย”
สีหน้ามินชูก้ายังคงลังเล แต่เมื่อซอกจินชูซองเฮโรอีนให้ดูก็คล้ายกับความลังเลนั้นระเหิดหายไปกับอากาศ ร่างขาวเผือดนั่งคุกเข่าเหมือนเตรียมพร้อม โน้มหน้าลงมาใกล้ช่วงล่างของคุณหมอหนุ่มที่แย้มยิ้มกริ่มมองภาพตรงหน้าด้วยความพึงพอใจปนสมเพช
อา... มินชูก้าผู้เย่อหยิ่งกำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา
มือที่ถูกพันธนาการไขว้หลังไว้ดูเหมือนไม่ใช่อุปสรรคอะไรเมื่อชูก้าใช้ฟันงับซิปกางเกงและค่อยๆ รูดลงอย่างทุลักทุเล ราวกับผีเสื้อนับร้อยบินวนในช่องท้อง ซอกจินไม่อาจควบคุมความตื่นเต้นและตื่นตัวของตัวเองได้เมื่ออีกฝ่ายพยายามอย่างมากที่จะใช้ปากรั้งอันเดอร์แวร์เขาลงมา
ไม่ได้ในหนึ่งครั้ง ก็พยายามครั้งที่สอง ครั้งที่สองยังไม่ได้ก็มีครั้งที่สาม
ริมฝีปากนุ่มหยุ่นปัดป่ายไปมาบนความใหญ่โตบ่อยครั้ง เหมือนจะแกล้งให้ขาดใจว่าเมื่อไรจะโดนโอบอุ้มด้วยโพลงปาก หากมินชูก้าตัวสั่นเทาเพราะฤทธิ์ยา คิมซอกจินก็ตัวสั่นเพราะอดทนรอแทบไม่ไหวเช่นกัน
ซอกจินดึงอันเดอร์แวร์ลงด้วยตัวเอง เผยให้เห็นส่วนกลางที่ตอนนี้ขยายใหญ่
“อ้าปากครับ”
“...”
“หืม?” รอยยิ้มที่ซอกจินมีตอนนี้มันไม่ได้น่ามองเลยสักนิด
ถึงแม้จะเตรียมใจไว้แล้วแต่ตอนนี้ชูก้าก็ยังตัวสั่นระริก ถามตัวเองในใจซ้ำๆ ว่าจะทำอย่างนี้จริงเหรอ แต่... ถ้าไม่ทำ... ก็จะไม่ได้ยา... ก็จะทุกข์ทรมานอยู่แบบนี้
ใช่... ใช่... แค่ปากเอง... แค่ใช้ปาก
กล่อมเกลาตนเองในใจว่าแค่ใช้ปาก ก่อนจะกล้ำกลืนฝืนทนหลับหูหลับตาแล้วอ้าปากครอบครองส่วนอุ่นร้อนเอาไว้ พยายามจินตนาการว่ามันเป็นแค่ไอติมแท่งหนึ่งเท่านั้น
ใช่... ไม่มีอะไร... ไม่เสียหายอะไร
“อา... ดี...” เสียงทุ้มต่ำครางระงมเมื่อชูก้าเริ่มเคลื่อนไหว ลิ้นร้อนตวัดเลียไปมาคล้ายจะกลืนกินได้ทุกครั้งไป นุ่มหยุ่น... แต่ทว่าแข็งขืนสู้กับความใหญ่โตที่อ้ารับไว้
ปฏิเสธไม่ได้ว่ามินชูก้ามี tongue technology จริงๆ อย่างที่โม้เอาไว้ เพราะถึงแม้จะดูเก้ๆ กังๆ ไปบ้างตามประสาคนไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ให้ผู้ชาย แต่เพราะใจมันต้องการของรางวัลเลยพยายามทำอย่างสุดความสามารถ
ดั่งสุนัข ที่อยากได้รับคำชมจากเจ้านาย
เสียงน้ำลายเฉอะแฉะดังตามจังหวะการดูดดุน ซอกจินแทบคลั่งเมื่ออีกฝ่ายดูดหนักที่ส่วนปลาย
เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าแรปเปอร์มักจะจูบเก่ง แต่เขาเพิ่งได้รู้วันนี้เองว่าไม่ได้เก่งแค่จูบ
ลิ้นนั้น... ตะล่อมเลียรัวเร็วจนซอกจินแทบจะถึงจุดสูงสุดในทุกวินาที แทบขาดใจในทุกครั้งที่ลิ้นนั้นตวัดและลากผ่านจากส่วนโคนมาส่วนปลาย
สายตาของผู้ที่อยู่เหนือกว่าทอดมองคนที่ก้มหน้าก้มตาใช้ปากเพื่อให้เขาถึงฝั่งอย่างขะมักเขม้น เหยียดยิ้มด้วยความสมเพชเมื่อเห็นคนที่มักชูคอไปมาตอนนี้กลับคุกเข่าอย่างคนไร้ค่าอยู่ตรงหน้าเขา คงลืมไปแล้วด้วยซ้ำ... ว่าตัวเองเคยเป็นใคร หยิ่งผยองแค่ไหนก่อนหน้านี้
อกัสดีตัวแสบ... ที่เคยคิดว่าตนเป็นสิงห์แต่ความจริงเป็นแค่แมวตัวหนึ่ง
เพราะความอยากยา ลุ่มหลงในอบายมุขจนลืมศักดิ์ศรีของตัวเองไป ตกเป็นทาสมันจนกลายเป็นทาสอารมณ์ของคนอื่น หน้ามืดตามัวจนยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ แม้กระทั่งการใช้ปากตัวเองเพื่อให้ใครคนหนึ่งสำเร็จความใคร่ก็ยอมทำโดยง่ายไร้ปากเสียงใดๆ
น่าสมเพชที่สุด
“อึก...”
“กลืนลงไปครับ” มือหนากดศรีษะของชูก้าเอาไว้ให้รับเอาของเหลวที่ไหลทะลัก แม้อีกฝ่ายจะดิ้นรนแต่สุดท้ายก็ยอมดูดกลืนมันลงไปตามคำสั่งจนกระทั่งหยดสุดท้าย
“แฮ่ก... แฮ่ก...” ชูก้าถอนตัวออกไป ใบหน้าบึ้งตึงแดงก่ำพร้อมหายใจหอบ ดวงตาเรียวรีมีน้ำตาคลอ กระจับปากเชิดเลอะไปด้วยของเหลวสีขาวขุ่น ซอกจินมองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มกริ่ม หยิบเอาซองเฮโรอีนมาไว้ในมือ
ดั่งสุนัขมองเห็นกระดูก ชูก้ามองตามสิ่งเสพติดนั้นไม่วางตา
ช่างน่าหัวเราะสิ้นดี
“เก่งมากครับ นี่ของของคุณ” ว่าแล้วก็โยนซองเฮโรอีนไปอีกทางเหมือนเจ้านายที่โยนกระดูกให้หมาตัวโปรด ชูก้าเองก็ไม่ต่าง... รีบพุ่งไปทางกระดูกชิ้นนั้นด้วยความกระหืดกระหาย ซอกจินรูดซิปกางเกงให้เรียบร้อยก่อนจะค่อยๆ เดินไปปลดโซ่ที่มือให้อย่างใจเย็น
เพราะเขามั่นใจ ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางแว้งกัดเขาแน่นอน สำหรับมินชูก้าตอนนี้คิมซอกจินก็เป็นเหมือนพระเจ้า ที่ให้พรเป็นผงขาวเครื่องมือปลดเปลื้องความทรมาน
เมื่อถูกปลดพันธนาการ ชูก้าก็ไม่รั้งรอที่จะคว้าเอาเฮโรอีนมาเสพสมความสุขทันที จิตแพทย์หนุ่มแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะออกมาจากห้องเพราะรับไม่ได้กับอากัปกริยาที่แสนน่าสังเวช แต่ก็พอใจในผลลัพธ์ที่ออกมาในรูปแบบนี้
เพียงแค่นี้... มินชูก้าก็เหมือนลูกไก่ในกำมือที่เขาจะบีบก็ตายจะคลายก็รอดแล้ว
.
.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น