#เสพติดชูก้า 10 - ฝืน
.
.
น่าแปลกที่ชั้นล่างของบ้านคิมซอกจินถูกเปิดไฟไว้สว่างโร่
คิ้วหนาขมวดมุ่นด้วยความฉงนใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเพื่อพบภาพที่ทำให้มีรอยยิ้มบางๆ ขึ้นมาแต่งแต้ม มินชูก้า... กำลังนั่งเหม่ออยู่ตรงเคาทเตอร์บาร์หินอ่อน ตรงหน้าคือขวดวิสกี้ที่พร่องไปเกือบครึ่งกับสมุดเล่มใหญ่ที่อีกฝ่ายมักจะเอาไว้จดเนื้อเพลง มือจับดินสอแต่สายตากลับมองไปทางไหนไม่รู้
สภาพแบบนั้น น่าจะเมา
แต่เจ้าของบ้านก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เดินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อลงมาพบว่าชูก้าได้เลื้อยตัวไปกับเคาทเตอร์บาร์ไปแล้ว เรียวนิ้วขาวเผือดนั้นเคาะเป็นจังหวะคล้ายอีกฝ่ายจินตนาการว่ามันคือแกรนด์เปียโน แต่สิ่งที่หยุดสายตาซอกจินไว้ได้คือเสื้อตัวโคร่งใหญ่ที่อีกฝ่ายใส่ คอเสื้อมันร่นลงมาจนเผยให้เห็นช่วงไหล่ขาวเนียน
...
รีบหันกลับมา แล้วสนใจทีวีที่อยู่ตรงหน้าทันที
ซอกจินกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อรู้ตัวว่าช่วงนี้ภูมิคุ้มกันและความยับยั้งชั่งใจเริ่มจะหดหายลงไปเรื่อยๆ ระยะเวลาที่เขาให้ชูก้าใช้ปากให้มันคงนานเกินไป และชูก้าก็ไม่น่าปล่อยตัวยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัวง่ายๆ แบบที่ผ่านมา
ทั้งตอนที่อยู่บนดาดฟ้าโรงพยาบาล หรือตอนอื่นที่ไม่ว่าเขาจะบีบ จับ หรือจูบตรงไหนชูก้าก็ไม่ท้วงติงอะไรสักอย่าง การกระทำนั้นของชูก้าทำลายกำแพงที่เขาสร้างเอาไว้ หน้ากากที่สวมใส่มาสักพักเริ่มจะสึกกร่อน
เขาจะทนได้ยังไง... จะทนไหวได้ยังไง เมื่อมีมินชูก้าอยู่ข้างกายแทบทุกวัน
บุคคลที่เขาเทิดทูนบูชา
บุคคลที่เขาหลงใหลจนแทบจะเป็นบ้า
พยายามแล้ว พยายามห้ามใจ พยายามไม่ทำอะไรมากไปกว่ากรอบที่ขีดเอาไว้แต่ดูเหมือนว่ามันจะยากมากขึ้นทุกที
เพราะชูก้า... น่าย่ำยีมากขึ้นทุกวัน
ค่อยๆ เสมองคนที่นั่งอยู่ตรงเคาทเตอร์บาร์ ไล่สายตาตั้งแต่ปลายเท้าขาวเผือดขึ้นไปยังใบหน้าที่ตอนนี้ขึ้นสีจัด คงเพราะผิวขาวเผือดเลยเห็นได้ชัดว่ามันขึ้นสีกล่ำขนาดไหน...
อา... อดจินตนาการไม่ได้เลยว่าถ้ามีรอยแดงที่เกิดจากเขามันจะน่ามองมากขนาดไหน
ผิวขาว... ที่บีบเพียงนิดก็เกิดรอยแดง
ผิวขาว... ที่ขบเพียงหน่อยก็ขึ้นรอยช้ำ
แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าอย่าไปมอง แต่ทุกสิ่งที่ชูก้าทำกลับอยู่ในสายตาซอกจินทั้งสิ้น ทั้งตอนที่กระดกวิสกี้แล้วหกลงมาตามกรอบหน้า หรือว่าตอนที่มือควงดินสอไปมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ชูก้าขาวเกินไป... ขาวจนเห็นความแดงได้ชัดเพราะฤทธิ์เหล้า
ใบหูนั้นแดงก่ำซะจนน่างับ
“เฮ้ย... มึง...”
เขาแค่คิดว่าน่างับ... แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ที่ตัวเองเดินเข้ามาใกล้อีกฝ่ายแล้วคร่อมคนตัวเล็กกว่าไว้จากด้านหลัง ไล่เลียวิสกี้รสเข้มจากหน้าอีกฝ่ายขึ้นไปงับใบหูแล้วตะล่อมกัดคล้ายเป็นของกินรสเลิศ
“อยู่นิ่งๆ” ปรามเสียงเข้ม มือก็แปะป่ายล้วงเข้าไปใต้เสื้อตัวใหญ่แล้วลูบไล้ผิวกายเนียนละเอียด ซอกจินฝังจมูกลงไปบนต้นคอสูดดมกลิ่นกายของอีกฝ่ายที่ไม่ว่าเมื่อไรก็หอมเสมอ
อา... ทุกอย่างเลย... ทุกอย่างที่เป็นชูก้าทำไมถึงน่าหลงใหลขนาดนี้นะ
“เขียนต่อไปสิครับ คิดซะว่าผมไม่ได้อยู่ตรงนี้”
กระซิบเสียงเบา กระตุกยิ้มนิดๆ เมื่อชูก้าไม่พูดอะไร ไม่รู้เพราะกำลังเมามายหรือเพราะกันอะไรกันแน่แต่มันทำให้เขาได้ใจ ปากไม่ละออกไปจากติ่งหูหรือต้นคอ อยากจะกัดให้เต็มแรงแต่ก็กลัวจะบอบช้ำเลยทำได้แค่กดจูบซ้ำๆ ย้ำๆ อยู่แบบนั้น มือก็สาละวนอยู่กับผิวเนียนที่ไม่ว่าจะลูบเท่าไรก็ไม่หนำใจสักทีเลยเปลี่ยนก็บีบและขยำ เร่งมือเล้าโลมบีบเฟ้นมากขึ้นจนดินสอที่ชูก้าถืออยู่ร่วงหล่นลงกับพื้น
เจ้าของร่างขาวเผือดตัวสั่นเทา เสียงแหบห้าวหอบหายใจเป็นห้วงๆ เมื่อโดนบีบส่วนล่าง มือหนานั้นเค้นคลึงผ่านสาบผ้าแต่เน้นย้ำหลายครั้งหลายคราจนปลุกปั่นให้แข็งขืนได้
อีกนิด... ขอหลุดกรอบตัวเองอีกนิดได้ไหม...
แค่นิดเดียวเท่านั้น
ไม่รอให้เวลาล่วงเลยไปไกล กางเกงวอร์มที่มินชูก้าสวมใส่ก็ถูกร่นลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว มือหนาล้วงเข้าไปใต้อันเดอร์แวร์ตัวจิ๋ว คว้าหมับเข้าที่ส่วนแข็งขืนก่อนจะบีบเฟ้นจนอีกฝ่ายหลุดเสียงน่าอายออกมาบ่อยครั้ง
ยิ่งได้ยินแบบนั้น ยิ่งอยากทำ... อยากทำจะตายอยู่แล้ว
“อืม...”
เสียงครางกระเส่าแสดงออกถึงความพอใจ เมื่ออีกฝ่ายเร่งเร้าจังหวะได้พอดิบพอดี เหมือนทุกกระเบียดนิ้วของร่างกายถูกหลอมรวมไปด้วยเส้นของความรู้สึก ไม่ว่าจะสะกิดตรงไหน จับตรงไหนก็คล้ายจะไปกระตุ้นอารมณ์ไปซะทุกส่วน ริมฝีปากที่ประทับตรงหลังคอ คมฟันที่ขบกัด มือที่ปรนเปรอ
ทุกสิ่ง... ทุกอย่าง... ทำอารมณ์ชูก้าพุ่งสูงถึงขีดสุด
มินชูก้าเกร็งตัว พร้อมของเหลวสีขาวขุ่นที่เปรอะเปื้อนบนฝ่ามือของอีกคน เสียงหายใจหอบดังขึ้นประสานกันและนั่นทำให้ซอกจินชะงัก น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนด้วยความยากลำบากเมื่อรู้สึกว่าตัวเองชักจะถลำลึกมากเกินไปแล้ว
ไม่ได้... ต้องหยุดแค่นี้
นี่มันก็มากเกินไปแล้ว
เขาไม่ควรแตะต้องชูก้ามากไปกว่านี้แล้ว
“วันนี้พอแค่นี้ครับ” ก้มหน้าก้มตาพูดรัวเร็วเพราะเร่งรีบจะไปจัดการกับความอยากของตัวเอง แต่ในตอนที่ผละตัวออกไป อีกฝ่ายกลับหมุนตัวกลับมา ช่วงขาเกี่ยวกระหวัดเอวสอบให้เข้าไปใกล้ก่อนจะคล้องคอคนตัวใหญ่ให้โน้มหน้าลงมารับรสจูบ
ซอกจินเบิกตาโพลงเพียงนิด แต่ก็สนองจูบกลับไป ยกคนตัวเล็กกว่าลอยหวือขึ้นไปนั่งบนเคาทเตอร์บาร์เพื่อให้ตัวเองได้จูบอย่างถนัดถนี่ มือก็บีบเอว บีบสะโพกไม่ห่าง บดเบียดช่วงล่างที่ขึงขังไปกับเรียวขาขาวเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย
ไม่รู้อะไรดลใจ แต่คราวนี้ชูก้าจะไม่ปล่อยให้มันจบไปแค่นี้
เขาต้องการมากกว่านี้
อยากได้มากกว่านี้
และซอกจิน ก็ต้องให้เขามากกว่านี้!
“แฮ่ก... แฮ่ก...”
ทั้งคู่หายใจหอบ ถอนริมฝีปากออกจากกันพร้อมน้ำลายที่เปรอะเปื้อนยาวยืด ซอกจินสบตากับคนตรงหน้าที่ผิวแก้มแดงก่ำ ริมฝีปากเห่อช้ำยิ่งกว่าทุกครั้ง และดวงตาเรียวรี... ที่หรี่ปรือคล้ายยั่วยวน
“รู้จักเซ็กบำบัดไหม”
“...”
“ตอนนี้... ฉันอยากได้...”
“...”
“อยากโดนบำบัด...”
“...”
“... ด้วยเซ็ก”
TO BE CONTINUE....
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น