Slow Slot

. . น่าแปลกที่ชั้นล่างของบ้านคิมซอกจินถูกเปิดไฟไว้สว่างโร่ คิ้วหนาขมวดมุ่นด้วยความฉงนใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเพื่อพบภาพที่ทำให้มีรอยยิ้มบางๆ ขึ้นมาแต่งแต้ม มินชูก้า... กำลังนั่งเหม่ออยู่ตรงเคาทเตอร์บาร์หินอ่อน ตรงหน้าคือขวดวิสกี้ที่พร่องไปเกือบครึ่งกับสมุดเล่มใหญ่ที่อีกฝ่ายมักจะเอาไว้จดเนื้อเพลง มือจับดินสอแต่สายตากลับมองไปทางไหนไม่รู้ สภาพแบบนั้น น่าจะเมา แต่เจ้าของบ้านก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่เดินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อลงมาพบว่าชูก้าได้เลื้อยตัวไปกับเคาทเตอร์บาร์ไปแล้ว เรียวนิ้วขาวเผือดนั้นเคาะเป็นจังหวะคล้ายอีกฝ่ายจินตนาการว่ามันคือแกรนด์เปียโน แต่สิ่งที่หยุดสายตาซอกจินไว้ได้คือเสื้อตัวโคร่งใหญ่ที่อีกฝ่ายใส่ คอเสื้อมันร่นลงมาจนเผยให้เห็นช่วงไหล่ขาวเนียน ... รีบหันกลับมา แล้วสนใจทีวีที่อยู่ตรงหน้าทันที ซอกจินกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อรู้ตัวว่าช่วงนี้ภูมิคุ้มกันและความยับยั้งชั่งใจเริ่มจะหดหายลงไปเรื่อยๆ ระยะเวลาที่เขาให้ชูก้าใช้ปากให้มันคงนานเกินไป และชูก้าก็ไม่น่าปล่อยตัวยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัวง่ายๆ แบบที่ผ่านมา

            .             .            นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก ใช่ ไม่ใช่ครั้งที่สองหรือสามด้วย แต่ก็ไม่รู้ว่านี่มันครั้งที่เท่าไรที่มินชูก้าอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ข้างในมีเพียงอันเดอร์แวร์ตัวเดียวที่ปกปิดส่วนสำคัญ เขาอยู่ในชุดนี้เพราะเป็นหนึ่งในข้อตกลงที่คิมซอกจินบอกไว้ว่าต้องใส่ทุกครั้งที่เข้ามาในห้องนี้ ... เข้ามาเพื่อใช้ปากให้อีกฝ่ายพอใจ ใช่ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ซอกจินไม่ได้แตะต้องอะไรเขามากไปกว่าการกดศีรษะให้ลงไปรับเอาความใหญ่โต หรือกดไหล่เขาเอาไว้เพื่อให้เก็บกลืนเอารสชาติของอีกฝ่ายไปทั้งหมด แล้วจะให้ใส่ชุดนี้มาทำไมวะ !? ไม่ได้หวังอยากจะให้ทำอะไรแต่แค่ไม่เข้าใจเว้ย ! ชูก้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปทันทีโดยไม่มีการเคาะให้เป็นมารยาท มองไปยังเก้าอี้นวมตัวเดิมที่อีกฝ่ายนั่งอ่านหนังสืออยู่ ซอกจินเงยหน้าขึ้นมามองเพียงนิดก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกให้เขาเข้าไปใกล้เพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง นี่มันอะไรกันวะ... ชีวิตอกัสดีต้องตกต่ำถึงขนาดนี้เลยเหรอ แต่ตัดพ้อชีวิตไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น สุดท้ายเขาก็จำยอมคุกเข่าลงเพื่อรั้งกางเกงนอ

                      .             . “จะ... จะให้... จะให้มันจริงๆ ใช่ไหม” ถามด้วยเสียงสั่นระริก ใบหน้าขาวเผือดที่มักจะเย่อหยิ่งตอนนี้กลับกลายเป็นเว้าวอนอย่างคนจนตรอกหาทางออกจากความทรมานของการอยากยาไม่เจอ ท้ายที่สุด... ก็ต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้หลุดพ้นจากวังวนความทรมานแล้วคว้าเอาความสุขเอาไว้ ความสุขจอมปลอม ซอกจินยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ เขยิบเก้าอี้นวมเข้าไปใกล้อีกฝ่ายในระยะที่พอจะใช้ปากได้ “ทันทีที่ผมเสร็จเลย” สีหน้ามินชูก้ายังคงลังเล แต่เมื่อซอกจินชูซองเฮโรอีนให้ดูก็คล้ายกับความลังเลนั้นระเหิดหายไปกับอากาศ ร่างขาวเผือดนั่งคุกเข่าเหมือนเตรียมพร้อม โน้มหน้าลงมาใกล้ช่วงล่างของคุณหมอหนุ่มที่แย้มยิ้มกริ่มมองภาพตรงหน้าด้วยความพึงพอใจปนสมเพช อา... มินชูก้าผู้เย่อหยิ่งกำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา มือที่ถูกพันธนาการไขว้หลังไว้ดูเหมือนไม่ใช่อุปสรรคอะไรเมื่อชูก้าใช้ฟันงับซิปกางเกงและค่อยๆ รูดลงอย่างทุลักทุเล ราวกับผีเสื้อนับร้อยบินวนในช่องท้อง ซอกจินไม่อาจควบคุมความตื่นเต้นและตื่นตัวของตัวเองได้เมื่ออีกฝ่ายพยายามอย่างมากที่จะใช้ปากรั้งอันเดอร์