#คลังฟิคเรือเล็ก Sex tape - Namjoon x Hoseok

                  .






                  .

คนถูกจูงไปใจเต้นรัว เขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่าหลุดตอบอะไรออกไป ได้แต่งุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้อีกฝ่ายคงไม่ได้ชวนเขาทำเรื่องอย่างว่าและเขาคงไม่ได้ตอบตกลงไปง่ายๆ หรอกใช่ไหม... งง... คือคำเดียวที่นิยามความรู้สึกตอนนี้ได้

โฮซอกนั่งมองอีกฝ่ายเดินตรงไปที่เครื่องเล่นดีวีดี ใส่แผ่นหนังที่ไม่รู้ว่าดึงไปจากมือเขาเมื่อไรเข้าไปในเครื่องเล่น ภาพตอนเริ่มต้นฉายขึ้นบนจออีกครั้ง เขารู้สึกเหมือนมีลาวาปะทุอยู่ในอก

“นัมจุน” เขาเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่น เริ่มสำนึกได้ว่าต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่อีกคนแค่หันมามองเฉยๆ “เอาจริงเหรอ”

“จริงสิ” อีกฝ่ายตอบ “แต่อย่าเข้าใจผิดเหมือนกันนะ คือ... ฉันแค่คิดว่า... ฉันอยากลอง มันเป็นแค่การลองอะไรใหม่ๆ โอเคไหม เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งทีเราก็ต้องลองทำอะไรที่ต่างจากที่เคยทำดูบ้าง”

“อะ... อื้ม” โฮซอกพยักหน้า ความประหม่าและเป็นกังวลคืบคลานเข้ามากัดกินจิตใจอีกครั้งเมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ “แต่สัญญากันก่อนนะ”

“สัญญาอะไร” อีกฝ่ายถามขณะเดินมาประชิดตัวเขาและดันให้ขึ้นไปบนเตียง

“สัญญา... ว่าหลังจากนี้ จะไม่เกิดเรื่องอึดอัดขึ้นระหว่างเรา”

“โอเค” 

นัมจุนตอบตกลงในตอนที่พวกเขาทั้งคู่นั่งใกล้กัน ผิวแขนสัมผัสเสียดสีกันแผ่วเบา ตามองดูนักแสดงทั้งสองคนที่กำลังเริ่มต้นบทรักวาบหวามในจอทีวี โฮซอกรู้สึกว่าความประหม่าไหลทะลักเข้าท่วมใจ  ไม่กล้าแม้กระทั่งเหลือบสายตาไปมองอีกฝ่ายด้วยซ้ำ เขาเลือกจะมองหนังในจออย่างตั้งใจราวกับว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่ควรอ่านก่อนสอบ

“ไอ้หมอนั่นหน้าตาเหมือนนายมากจริงๆ” นัมจุนพูดลอยๆ ขณะที่ชายหนุ่มชายรับในจอค่อยๆ อ้าปากให้อีกคนสอดลิ้นเข้าไปกวาดชิมรสชาติ

ทุกอย่างดูกระอักกระอ่วน เมื่อผู้ชายสองคนนั่งตัวติดกัน ดูหนังโป๊สักเรื่องด้วยกัน โดยที่มีความคิดประหลาดว่าอยากจะทำอะไรกันแต่แทบไม่พูดกันสักคำ

และในขณะที่โฮซอกทำตัวไม่ถูก นัมจุนก็เป็นฝ่ายทำลายความอิหลักอิเหลื่อนี้

“เรา... ควรทำแบบในหนังไหม” เขาหันมาถาม หลังจากนั้นโฮซอกรู้สึกว่ากำลังโดนโอบเอว และในจังหวะที่เขากำลังตั้งใจจะหันไปให้คำตอบ จู่ๆ ความนุ่มหยุ่นอุ่นร้อนก็แนบลงมาที่ริมฝีปาก

สาบานว่านี่เป็นจูบแรกของเขากับผู้ชายด้วยกัน

และไม่คิดมาก่อนว่านัมจุนจะจู่โจมรวดเร็วขนาดนี้

โฮซอกตะลึงงัน ทำตัวไม่ถูก ขณะที่นักแสดงทั้งคู่ในทีวีกำลังปล่อยให้ลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันไปมาแต่เขาทำได้เพียงปิดปากตัวเองแน่นสนิท ปล่อยให้อีกฝ่ายประกบจูบแบบนั้นเนิ่นนาน

ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นยังไงนี่หว่า กับแฟนที่เคยคบเขาออกจะเคยชินในรสชาติของลิปสติคแต่กับนัมจุน... มันมีรสชาติของเบียร์ติดอยู่นิดๆ สัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่ายดูแตกต่างจากคนที่เขาเคยจูบ เป็นริมฝีปากของผู้ชาย เป็นความแนบสนิทของผิวเนื้อนุ่มที่สัมผัสกันและกันโดยปราศจากเครื่องสำอางค์ใดๆ

มือหนาสอดเข้าในเสื้อของเขา ทุกตารางนิ้วที่มือร้อนนั้นลากผ่าน โฮซอกรู้สึกเหมือนโดนเหล็กร้อนๆ จี้ประทับ เขาขยับตัวด้วยความประหม่าขณะที่อีกฝ่ายลากนิ้วไล้วนอยู่กับแผ่นหลังเนียนนุ่ม

ท่ามกลางความมึนคงที่เป็นอยู่ โฮซอกหลับตา พยายามปล่อยให้อารมณ์นำพา เขายกแขนขึ้นคล้องคออีกฝ่ายแล้วเปลี่ยนท่าทางให้ถนัด สองขาตวัดคร่อมตักอีกฝ่ายเอาไว้ สัมผัสจากจมูกที่ชนกันทำให้โฮซอกเก้อเขินแต่ก็พยายามเบี่ยงศีรษะให้ได้องศาพอดี

และในจูบนั้น ความเปียกชื้นบางอย่างดุนดันอยู่ที่ริมฝีปากล่าง นัมจุนแลบเลียตามความบางของผิวริมฝีปากนุ่ม กระตุ้นให้โฮซอกเผยออ้า กดจูบที่มุมปากให้ยอมจำนนซึ่งแน่นอนว่าถึงอีกคนจะต้องการหรือไม่ ยังไงนัมจุนก็จะหาวิธีจัดการอยู่ดี

โฮซอกกลั้นหายใจ รู้สึกว่าลิ้นนั้นยังดุนดันไม่หยุด และในที่สุด... เขาก็ค่อยๆ เผยอริมฝีปากเล็กน้อย  ชั่งใจอยู่ว่าควรอนุญาตให้อีกฝ่ายสอดความเปียกชื้นนั้นเข้ามาไหม แต่มันก็ไม่ทันเพราะแค่โอกาสเพียงนิด นัมจุนก็ขยับเบี่ยงศีรษะให้สะดวกแล้วเริ่มดูดดุนด้วยความรุนแรงทันที

มือหนากดท้ายทอยโฮซอกให้รับจูบ ลิ้นตวัดเกี่ยวพันอย่างชำนาญ  สอดประสานและกระตุ้นให้พายุในอกปั่นป่วน ความนุ่มหยุ่นของมันทำเอาโฮซอกวาบหวาม  แทบจะละลายกองอยู่ตรงนั้น

นี่หรือ... จูบกับผู้ชายด้วยกัน

รสขมปร่าของเบียร์แทบทำให้เขาเมามาย หรือเพราะสัมผัสของอีกฝ่ายก็ไม่แน่ใจนัก

ตัวอ่อนปวกเปียกยอมพ่ายให้กับความเป็นผู้นำของอีกคน นึกถึงไม่ว่านัมจุนที่ดูเก้กังตลอดเวลาจะสามารถจูบให้เขารู้สึกดีได้ขนาดนี้ นัมจุนเปลี่ยนจากความอ่อนโยนมาเป็นรุนแรงมากขึ้น ฟันขบกัดริมฝีปากล่างของคนเป็นเพื่อนอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วบดเบียดริมฝีปากตัวเองให้แนบสนิทมากขึ้นไปอีก โฮซอกแทบหลอมละลายกลายเป็นของเหลวอยู่ในอ้อมแขนนั้น มือสอดเข้าไปในกลุ่มผมนุ่มของอีกคนแล้วขยำมันจนยุ่งเหยิง

เมื่อจูบแปรเปลี่ยนเป็นพายุและอากาศหายใจลดน้อยลง คนที่โดนตักตวงทำได้เพียงทุบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ คล้ายประท้วงขออิสรภาพ

นัมจุนผละออก

โฮซอกหน้าแดงก่ำ ริมฝีปากชื้นแฉะและบวมเจ่อ

“รู้สึกดีเหมือนกันนะ” อีกฝ่ายวิจารณ์ อมยิ้มนิดๆ ให้กับโฮซอกที่นั่งหอบหายใจ ใบหน้าอีกฝ่ายตอนนี้เป็นสีชมพู ยังไม่วายแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่รสจูบยังติดอยู่

“อะ... อือ” คนที่นั่งอยู่บนตักก้มหน้างุด

“เราต้องทำต่อแบบในดีวีดีไหม” นัมจุนถาม เพราะหันไปมองจอแล้วเห็นว่านายเอกฝ่ายรับนอนคร่อมอยู่ด้านบน แอ่นสะโพกเสียดสีส่วนนั้นของตนกับเป้ากางเกงชายอีกคนที่นอนอยู่ด้านล่าง บั้นท้ายนั้นถูกขยำเฟ้นจากมือหนา เสียงดูดริมฝีปากดังเฉอะแฉะออกมาเป็นระยะ

แต่คนโดนถามกลับไปต่อไม่ถูก รู้สึกเหมือนมองเห็นตัวเองคร่อมชายแปลกหน้าที่คล้ายเพื่อนตัวเองในหนัง ซึ่งเขาคิดว่าท่าทางแบบนั้นมันช่างล่อแหลมเสียเหลือเกิน แอบสงสัยว่านัมจุนอยากทำแบบนั้นจริงๆ น่ะเหรอ

จะให้คนอย่างเขาน่ะเหรอไปทำท่าทางแบบนั้น?

“เอาไง”

“ไม่รู้” โฮซอกตอบได้แค่นี้

และเพราะเขาไม่ยอมตัดสินใจสักที อีกฝ่ายจึงตัดสินใจแทนด้วยการทิ้งตัวลงกับที่นอน กระชากให้โฮซอกล้มตัวลงทับ มือบังคับกดศีรษะให้รับจูบและเป็นฝ่ายขยับสะโพกเสียดสีเสียเอง

รู้สึกว่าส่วนนั้นของเขาทั้งคู่สัมผัสกัน และแน่นอน... มันกำลังตื่นตัว

ให้ตายสิ นี่เขากำลังทำอะไรอยู่! แถมทำกับคิมนัมจุนด้วย!

เปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหม ไม่ทำแล้วได้รึเปล่า

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทัน เมื่อนัมจุนปลุกปั่นอารมณ์เราทั้งคู่อีกครั้งด้วยการสอดลิ้นเข้าในโพรงปากแถมยังคงดุนดันสะโพกขึ้น กระตุ้นให้เขามีอารมณ์ร่วมไปพร้อมกับเจ้าตัวที่ดูเหมือนจะแข็งขืนขึ้นเรื่อยๆ

ในช่วงเวลาที่เสียงจูบทั้งในทีวีและโลกความเป็นจริงกำลังดังแข่งขันกัน  มือของนัมจุนก็ค่อยๆ ลดต่ำลงไปเรื่อยๆ สอดเข้ามาใต้เสื้อของเขาแล้วลูบไล้อยู่พักหนึ่ง คนโดนลูบบิดตัวไปมาด้วยความไม่คุ้นแต่เมื่อรู้ตัวอีกที มือของอีกคนก็เปลี่ยนตำแหน่งไป

โฮซอกสัมผัสได้ว่าช่วงล่างกำลังโดนรุกล้ำ โดยนัมจุนที่สอดมือเข้าไปในกางเกง ความร้อนของฝ่ามือไล่ลูบลงไปที่บั้นท้าย ช่องท้องวูบไหวด้วยความวาบหวามเมื่ออีกฝ่ายบีบขยำเนื้อเนียนอย่างมันมือ

ครั้งนี้โฮซอกเป็นฝ่ายขยับตัวบ้าง เขาเกร็งสะโพกบดเบียดส่วนนั้นอย่างยั่วยวน ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนที่อยู่ด้านล่าง คิดว่าเขาคงทำให้พอใจไม่น้อย

คนอยู่ด้านบนขยับตัวอีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระทั่งมือที่เคยบีบเฟ้นบั้นท้ายเคลื่อนย้ายมายังส่วนไวสัมผัสที่อยู่ด้านหน้า เขาเกร็งสุดตัว ลมหายใจติดขัดเมื่อความร้อนจากมือหนานั้นกำลังกอบกุมความเป็นชายของอยู่

โฮซอกผละจูบ ส่งเสียงครางอืออย่างห้ามไม่ได้

“อะไรๆ” อีกฝ่ายส่งยิ้มล้อเลียน “แค่นี้ก็ร้องแล้วเหรอ”

นัมจุนถือโอกาสพลิกตัวมาอยู่ด้านบน จับเรียวขาของอีกคนตวัดรอบเอวสอบ เสื้อนอนของโฮซอกถูกถลกขึ้นสูงแล้วก้มลงจูบแผ่นอกเนียนละเอียด ลิ้นลากไล้จากลำคอระหงมายังยอดอกที่ชูชัน ขบเม้มดูดดุนมันอยู่อย่างนั้นจนคนถูกกระทำหลุดเสียงน่าอาย

“เดี๋ยว... ก... ก่อน” คนที่นอนอยู่ด้านล่างพยายามห้าม เมื่อนิ้วโป้งของอีกฝ่ายเฉียดอยู่ที่ปลายส่วนหัวของเขาไปมาคล้ายจะหยอกล้อ เป็นเรื่องยากที่จะกลั้นเสียงของตัวเอง ในเมื่อนัมจุนกำลังปลุกปั่นอารมณ์เขาให้พุ่งสูงได้ขนาดนี้

“รู้สึกดีใช่ไหม” อีกฝ่ายถามยิ้มๆ ขณะถอยหลังออกมานิดหน่อยเพื่อถอดกางเกงนอนของโฮซอกออก ส่วนนั้นดีดผึงออกมาทันที มันเนียนสวยเสียยิ่งกว่าดารานำชายในจอทีวีเสียอีก

“นัมจุน... นาย... จะทำอะไร”

“ทำแบบในวิดีโอไง”

“บ้า... เอาจริงเหรอ” โฮซอกผงกหัวขึ้นมองคนตรงหน้าสลับกับภาพในจอทีวีแบบไม่เชื่อสายตา นัมจุนค่อยๆ ยกขาทั้งสองของเขาพาดบ่า เป็นการจัดท่าที่น่าอายที่สุดในชีวิต โฮซอกพบว่าช่วงล่างตัวเองร้อนรุ่มแทบจะระเบิด เมื่อใบหน้าของนัมจุนห่างจากส่วนแข็งขืนแค่ไม่กี่คืบ

“ก็จริงสิ ไหนบอกเราจะลองทำอะไรแปลกๆ กันดูไง”

“แต่ว่า...” แต่ว่าในชีวิตนี้ไม่เคยมีใครคิดจะใช้ปากให้เขาเลยนะ หมอนี่จะทำแบบนั้นจริงๆ เหรอ

“เออน่า นอนอยู่เฉยๆ แล้วกัน” อีกฝ่ายตอบ “ฉันศึกษาจากวิดีโอเองได้”

นัมจุนใช้มือข้างหนึ่งจับส่วนนั้นของโฮซอกและรูดขึ้นลงช้าๆ สองสามครั้งเป็นการเตรียมพร้อมให้อีกคนตามที่เขาดูจากในวิดีโอเมื่อครู่ ก่อนจะค่อยๆ ก้มหน้าลง จรดลิ้นไล่เลียส่วนปลาย

มีเสียงในลำคอที่ฟังไม่ได้ศัพท์ดังจากคนด้านล่าง

เขาค่อยๆ ลากลิ้นไปตามความยาว ขาของโฮซอกที่พาดอยู่บนบ่ากระตุกเกร็งเป็นระยะ เสียงหอบหายใจจากคนที่นอนอยู่เบื้องล่างดังขึ้นเรื่อยๆ ตามกามารมณ์ที่โหมกระหน่ำ

นัมจุนก้มลงอีกครั้ง คราวนี้รับเอาความเป็นโฮซอกเข้าไปในปากทั้งหมด

“นัม...!” คนโดนกระทำผวาเฮือก มือจิกทึ้งผ้าปูที่นอนทั้งสองข้าง พร้อมนัมจุนที่ขยับศีรษะขึ้นลงด้วยท่าที่เริ่มชำนาญแกล้งใช้ฟันครูดไปกับมันบ้างในบางจังหวะเรียกให้โฮซอกร้องครางออกมาเพราะความเสียดเสียว

“นัม... จุน... คือมัน... อื้อ...” แทบไม่รู้ว่าตัวเองครวญละเมอคำว่าอะไรออกมา มือขยุ้มกลุ่มผมของอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ

โฮซอกรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนั่งอยู่บนรถไฟเหาะ มันพาเขาหมุนติ้วเสียจนท้องไส้ปั่นป่วน ความรู้สึกทั้งหมดบีบรัดและอัดแน่นราวกับโลกทั้งใบเอียงกะเท่เร่ เขากำลังร่วงหล่นแล้วตกลงไปคล้ายผืนน้ำที่ไหลจากที่สูงลงที่ต่ำ

นัมจุนหยอกเหย้าเขาด้วยความรุนแรงสลับกับอ้อยอิ่ง ณ ตอนนี้โฮซอกต้องการอากาศมากกว่าสิ่งอื่นใด ไม่เคยรู้เลยว่าการที่ผู้ชายอีกคนใช้ปากให้มันจะรู้สึกวาบหวิวได้ถึงขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะรู้ด้วยรึเปล่าว่าจุดไหนที่กระตุ้นอารมณ์ที่สุด และจังหวะไหนที่ทำให้พึงพอใจที่สุด

อีกฝ่ายเร่งจังหวะเร็วขึ้น เสียงหอบและครางดังมากขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน นัมจุนรู้ว่าอีกไม่นานโฮซอกก็คงถึงฝั่งแล้ว

“มันจะ... นัมจุน... ฉัน... ใกล้...” โฮซอกครวญคราง หลับตาพร้อมขมวดคิ้วด้วยความพึงพอใจในอารมณ์เสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้ ริมฝีปากเผยออ้ารับเอาอากาศหายใจเมื่ออีกฝ่ายเปลี่ยนมาใช้มือช่วย

โฮซอกเริดหน้าขึ้น มือที่จิกผ้าปูเตียงเกร็งแน่น แทบจะกระชากมันขาดติดมือมาเพื่อบรรเทาอารมณ์ และในห้วงวินาทีที่เขากำลังจะถึงฝั่ง... จู่ๆ อีกฝ่ายก็หยุดการกระทำทุกอย่าง

...รู้สึกเหมือนเขาได้ร่วงหล่นจากโลกใบนี้ไปแล้ว

โฮซอกทำได้เพียงประท้วงเสียงดัง น้ำตาเอ่อคลอเบ้าอย่างอ้อนวอน

“ชอบไหม” อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นถามพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ โฮซอกทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้า เล่นแบบนี้เขาไม่สนุกด้วย ได้โปรด อย่าทรมานกันแบบนี้ อีกนิดเดียวเท่านั้น แค่อีกนิดเท่านั้น เขาก็จะ...

“ตอบก่อน ตอบดีๆ” นัมจุนหัวเราะเบาๆ

“ช... อบ” โฮซอกไม่คิดว่าจะมีครั้งไหนที่เขาทำตัวน่าอายแบบนี้อีกแล้ว “นัมจุน อย่าแกล้ง”

“ไม่ได้แกล้ง ก็ถามเฉยๆ” อีกฝ่ายหัวเราะหึหึในลำคอ “ฉันเก่งไหม”

โฮซอกหลับตาปี๋เมื่ออีกฝ่ายก้มลงดูดเม้มส่วนปลายทำเอาเขาแทบคลั่ง ทำไมถึงไม่ทำให้มันเสร็จๆ แล้วค่อยถามนะ ทำแบบนี้มันทรมาน เขาใกล้แล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น นัมจุนก็รู้แต่ก็ยังอยากแหย่เขาเล่น

“เอ้า ตอบก่อน ฉันเก่งไหม”

“ก... เก่ง” โฮซอกตอบเสียงแห้ง สีหน้าและสายตายังคงเต็มไปด้วยความเว้าวอน

“พูดเพราะๆ ด้วยสิ”

คนโดนแกล้งแทบจะร้องไห้ออกมา ไหนว่าไม่ได้แกล้งไง แบบนี้มันจงใจฆ่ากันชัดๆ

“เก่ง... ครับ” แทบอยากขาดใจตายภายในวินาทีนี้เลยด้วยความเขินอาย

“ดีมาก เป็นเด็กดีจัง เอ้า! อ้อนฉันสิ เดี๋ยวทำต่อให้” นัมจุนได้ทีเลยยิ่งเอาใหญ่ เขาไม่เคยพานพบมาก่อนว่าเพื่อนร่วมวงตัวเองน่าแกล้งถึงขนาดนี้ ปกติจะมีแต่เขาที่มักจะโดนโฮซอกดุมากกว่า แต่ตอนนี้โฮซอกดูเหมือนเด็กที่โดนหลอกให้ทำเรื่องน่าอายแลกขนมเลย แถมไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไร อีกฝ่ายก็ยอมทำอยู่ดีเพราะตอนนี้เขากำลังคุมเกมส์ ลองไม่อ้อนดูสิ เขาไม่ทำต่อให้จริงๆ นะเอ้า!

... ถึงแม้ว่าจะอยากมากแค่ไหนก็เหอะ

“นัมจุน... อย่าแกล้งฉัน” โฮซอกเริ่มงอแง แทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

“พอแค่นี้ดีกว่า” นัมจุนแกล้งขยับตัวลุกหนี

“ไม่เอา! เดี๋ยวก่อน... ได้โปรด... นัมจุน ช่วยโฮปนะครับ โฮปทนไม่ไหวแล้ว ช่วยหน่อยนะ ขอร้อง” ไม่รู้คิดไปเองไหมแต่ตอนนี้โฮซอกกำลังทำหน้าอ้อนวอนคล้ายอีโมจิตัวนั้นเลย ดวงตากวางนั้นมีน้ำตาเอ่อคลอเพราะความทรมาน เขารู้ว่าตอนนี้ส่วนนั้นของอีกฝ่ายปวดหนึบไปหมด

น่ารักจัง... น่าสงสารด้วย...

แล้วในตอนที่โฮซอกไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ นัมจุนก็กลับมาอยู่ที่เดิม ขยับมือรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็วกว่าเคย  สลับกับใช้ปากไปด้วย เป็นจังหวะที่แม้แต่คนถูกกระทำก็แทบสิ้นสติเพราะกามารมณ์ที่โหมพัด โฮซอกตัวสั่น เสียงครางหลุดออกมาดังก้องอย่างน่าอาย

จนกระทั่งในที่สุด หลังจากกับจังหวะที่หนักหน่วงผ่านไป คนที่อยู่ด้านล่างตัวกระตุกสองสามครั้ง  แล้วของเหลวสีขุ่นขาวก็หลั่งทะลักออกมา ขาทั้งสองที่พาดบ่าแทบจะหมดแรง

นัมจุนพยายามกลืนทั้งหมดของอีกฝ่ายลงคอไป จนไม่ทันได้ฟังเสียงห้ามของใครอีกคน

“อย่ากลืนนะ!”

ไม่ทันแล้ว

“ทำไมล่ะ” นัมจุนเงยหน้าขึ้นถามขณะใช้นิ้วปากปาดเอาคราบขาวออกจากมุมปาก

“คือ...” โฮซอกหอบหายใจ หลบสายตาอีกฝ่ายด้วยความเขิน “ฉันอยาก... ให้นาย... เข้ามา”

รู้ได้ทันทีว่าโฮซอกหมายความว่ายังไง พูดเองก็เขินจนหน้าแดง เพราะแม้ว่าจะเหนื่อยจนแทบจะสลบแค่ไหน แต่เขาก็ยังอยากช่วยให้อีกฝ่ายได้สบายตัวเหมือนกัน

ที่สำคัญ... เขาไม่อยากให้มันจบลงแค่นั้น

แค่การใช้ปาก

“เอาจริงเหรอ” นัมจุนถาม สีหน้าดูลังเล

คนถูกถามพยักหน้า ยังไม่กล้าสบตากับอีกฝ่ายตรงๆ

นัมจุนหันหลังไปมองหน้าจอทีวีเมื่อฝ่ายรับหวีดร้องในจังหวะที่ชายหนุ่มสอดแทรกมันเข้าไปในช่องทางด้านหลัง เขาขมวดคิ้วมุ่นคล้ายไม่แน่ใจในความคิดเพื่อนตรงหน้า

“ดูท่าจะเจ็บนะ” หันกลับมองโฮซอกด้วยสายตาที่สื่อกลายๆ ว่าจะไหวเหรอ

“เพราะงั้นฉันถึงไม่ให้นายกลืนไง” คนที่นอนอยู่ด้านล่างขยับตัวอย่างอ่อนล้า ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมกับถอดเสื้อตัวเองออกก่อนจะค่อยๆ กระเถิบไปรูดซิบกางเกงให้นัมจุนบ้าง พยายามจัดการกับเสื้อผ้าของอีกฝ่ายแม้ว่าจะมือสั่น

“ทำไมล่ะ”

“ถ้าเล่นสด มันจะเจ็บ” โฮซอกตอบขณะขะมักเขม้นกับการปลดเสื้อผ้าของเพื่อนตรงหน้า จนในที่สุดเขาก็ปลดเปลื้องมันออกจนหมดโดยที่อีกฝ่ายไม่ประท้วงอะไรเลยสักคำ ซ้ำยังให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี “อย่างน้อยถ้ามีอะไรช่วยหล่อลื่น มันก็จะฝืดน้อยลง”

“ไหนนายบอกว่าไม่เคย” นัมจุนขมวดคิ้ว

“ฉันอ่านเอาจากคู่มือไอ้เจ้าดิลโด้ที่ซื้อมา” ตอบไปด้วยท่าทางเคอะเขิน

“นายซื้อดิลโด้มาเล่นเหรอ” นัมจุนเบิกตาโพลงคล้ายไม่อยากจะเชื่อ มองเพื่อนตัวเองที่พยักหน้ารับพร้อมแก้มที่ขึ้นสีปรั่ง “ไม่เบาเหมือนกันนะเรา”

“ก็ฉันอยากลองอะไรแปลกๆ ดูบ้าง อีกอย่างฉันเคยอ่านเจอมาว่าจุดเสียวของผู้ชายมันอยู่ที่ด้านหลัง ก็เลยตัดสินใจสั่งซื้อมาแต่ตอนนี้ยังไม่เคยได้ใช้เลย พอดีว่าป๊อดซะก่อน นายต้องลองเห็นนะ มันแป็นแท่งๆ อันใหญ่มา...”

ถึงกับเงียบไปเมื่อเห็นขนาดของคนตรงหน้า

“ไหวแน่เหรอ” อีกฝ่ายถาม เลิกคิ้วขึ้นพร้อมรอยยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อน

“นั่นสิ” โฮซอกตอบแบบเครียดๆ

“ใช้ปากเฉยๆ ก็ได้นะ”

“เอางั้นเหรอ” ถามด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ จะว่าไป... พอเห็นขนาดแล้วก็ลังเลแต่เขาอุตส่าห์ตัดสินใจแล้วนี่ว่าเขาอยากช่วยให้นัมจุนสบายตัวบ้าง ที่สำคัญ... ครั้งแรกกับผู้ชายคนนี้ก็คงไม่เสียหายอะไร

กับคิมนัมจุนเลยนะ

คงไม่เป็นไร... มั้ง?

นัมจุนกดปิดทีวีทิ้งไปด้วยความรำคาญเสียงตัวเอกในจอ ยิ่งไปกว่านั้น มันทำให้เขาคิดอยากจะทำแบบนั้นกับโฮซอกมากขึ้นไปอีก อุตส่าห์พยายามยับยั้งชั่งใจเพราะเขาดันคิดสงสารอีกฝ่ายถ้าต้องโดนอะไรแบบนั้น ที่สำคัญ... เขายังกลัวใจตัวเอง

กลัว... เพราะรู้ว่าตัวเองแรงเยอะขนาดไหน และไม่เคยยั้งมือกับใครเลย...

“ช่างเถอะ ไม่เป็นไร นายมีอะไรอย่างอื่นที่ช่วยหล่อลื่นได้ไหมล่ะ” หลังจากคิดอยู่นาน โฮซอกก็ตัดสินใจได้ หลับหูหลับตากัดฟันยืนยันเจตจำนงตัวเอง

ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร

นัมจุนจะไม่รุนแรงกับเขาแน่นอน

“น้ำลายไง”

“อ... เอาจริงเหรอ”

“อือ”

“เฮ้ย!” ร้องด้วยความตกใจเมื่อโดนนัมจุนผลักล้มลงกระแทกกับพื้นเตียงแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมยังโดนประกบแล้วบดขยี้ริมฝีปากทันที นัมจุนรวบมือทั้งสองของคนที่นอนดิ้นอยู่ด้านล่างขึ้นไปไว้เหนือหัวก่อนจะกดมันไว้ด้วยมือข้างเดียวของตัวเอง

ข้อมือโฮซอกเล็กจริงๆ นั่นแหละ...

โฮซอกเบิกตาโพลงเมื่ออีกฝ่ายเลื่อนตัวลงต่ำ ริมฝีปากหนากดจูบลงที่ผิวคอเขาแล้วเน้นย้ำจนเขากลัวว่าจะเกิดรอยแดง นัมจุนไล่ฝังจมูกและกดจูบโฮซอกไปทั่วผิวเนื้อหอมกรุ่นแอบคิดว่าอีกฝ่ายคงเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ เพราะตัวหอมเหลือเกิน หอมเย็นๆ จนไม่อาจละจากไปได้ จนในที่สุด เขาก็กลับไปอยู่ในตำแหน่งเดิม นั่นคือยกขาทั้งสองข้างของโฮซอกพาดบ่า

เหมือนฝันเลย

“นัมจุน เดี๋ยว!”

แม้จะโดนประท้วงแต่นัมจุนก็ไม่ฟัง แต่เขาดันปล่อยมือออกจากแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว แต่ถึงจะโดนดันไหล่ไว้คนแรงเท่าแมวอย่างโฮซอกคงสู้แรงความต้องการของเขาไม่ได้หรอก

ก็บอกให้เขาทำเองนี่นา จะมาห้ามตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว

มือทั้งสองแยกเรียวขายาวของอีกฝ่ายให้ฉีกกว้าง รั้งและยกท่อนล่างขึ้นสูง โฮซอกรับน้ำหนักของตัวเองด้วยศอกและแขนสองข้าง แผ่นหลังช่วงบนเท่านั้นที่ติดกับพื้นเตียง นี่เป็นท่าที่น่าอายยิ่งกว่าตอนแรกเสียอีก

“นัมจุน! เฮ้ย!”  พยายามส่งเสียงห้าม แต่ไม่ทันแล้ว

นัมจุนกดจูบช่องทางเล็กด้านหลัง ใช้นิ้วโป้งคลึงมันสองสามครั้ง ดูดนิ้วชี้ตัวเองจนชุ่ม แล้วค่อยๆ สอดมันเข้าไป โฮซอกปล่อยให้เสียงหายลงไปในลำคอ

“อึก...” เกร็งตัวอัตโนมัติเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมล่วงล้ำเข้ามา โฮซอกกะพริบตาถี่คล้ายให้กำลังใจตัวเองและกลั้นน้ำตาในคราวเดียวกัน “จะ...เจ็บ”

นัมจุนพอจะเข้าใจแต่เขาเองก็ชักจะอดรนทนไม่ไหวเหมือนกัน อย่าหาว่าเขาใจร้ายเลยนะ ใจจริงอยากข้ามขั้นตอนแล้วจัดการอีกฝ่ายให้หนักๆ ไปเลยด้วยซ้ำ ติดนิดเดียวตรงที่อีกคนดันเป็นเพื่อนร่วมวงนี่แหละ แถมยังเป็นหัวหน้าทีมเต้น ถ้ารุนแรงมากไปกลัวว่าอีกฝ่ายจะเดินไม่ไหว เผลอๆ อาจจะโกรธจนไม่ยอมคุยกับเขาเลยด้วยซ้ำ

อีกอย่าง... นัมจุนอยากจะทะนุถนอมโฮซอกไว้ด้วย

นัมจุนสอดลิ้นเข้าไปในความคับแน่น หวังว่าจะช่วยทำให้มันชุ่มและสะดวกขึ้น

“นัม... มัน...” โฮซอกหายใจถี่และหนัก หัวใจเต้นรัวเร็วจนแทบระเบิด “อื้อ...”

เขาใช้ลิ้นสอดเข้าและออกอยู่สักพัก สลับกับใช้นิ้วชี้พยายามเร่งให้เกิดความเคยชิน หวังให้มันขยายกว้างมากพอจนที่จะรับเขาเข้าไปเร็วๆ แต่ดูท่าทีว่าคงต้องใช้เวลาเพราะความแน่นหนึบที่โอบรัดรอบนิ้วนั้นบอกได้ดีเลยว่าโฮซอกคับแน่นแค่ไหน

แน่นมากเท่าไร ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น

สงสารเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขาหยุดมันไม่ได้แล้ว

โฮซอกหวีดเสียงร้อง เมื่อนัมจุนสอดนิ้วที่สองและสามเข้าไปแบบกะทันหัน

“โอ๊ย!”

“เฮ้ย... เจ็บเหรอ”

ไม่มีคำตอบหลุดออกมาจากปาก มีเพียงสีหน้าที่บอกได้ว่าเจ็บมาก คนที่ไม่เคยไม่มีทางทำความคุ้นชินได้อย่างแน่นอน เห็นแบบนี้แล้วก็ยิ่งสงสารเริ่มลังเลว่าควรจะหยุดดีไหม

“ทนหน่อยนะ” เขาพูดแช่นิ้วทั้งสามไว้สักครู่หนึ่ง “จะขยับแล้วนะ”

แน่นอนว่าคงหยุดไม่ได้หรอก...

โฮซอกพยักหน้าหงึกหงัก กัดหลังมือตัวเองแน่น ความฝืดของมันทำให้นัมจุนยิ่งอยากจะเข้าไปในตัวอีกฝ่ายเร็วๆ เขาอยากรู้ว่ามันจะร้อนสักแค่ไหน อยากรู้ว่าจะรับเขาเข้าไปได้มากเท่าไร อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะส่งเสียงด้วยท่าทีใดระหว่างที่เขาควบคุมจังหวะอยู่เหนือร่าง

นัมจุนขยับนิ้วหาจุดกระสันอยู่สักพัก เขาอยากทำให้โฮซอกผ่อนคลายไวๆ จนกระทั่งปลายนิ้วได้สัมผัสโดนจุดหนึ่งที่ทำให้อีกฝ่ายถึงกับส่งเสียงครางดังก้องห้องนอน

“ตรงนั้น” โฮซอกเม้มปากแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “อา... ตรงนั้น...”

นัมจุนกดย้ำที่เดิมอยู่หลายครั้งจนคนด้านล่างตัวสั่นเทา มือจิกเกร็งผ้าปูที่นอนแน่นปล่อยให้เสียงหลุดออกจากปากอย่างควบคุมไม่ได้ นัมจุนไม่คิดจะห้ามด้วยซ้ำ ได้แต่กระหยิ่มยิ้มด้วยความพอใจที่สามารถทำให้โฮซอกมีอาการแบบนี้ได้

ต่อให้ซอกจินหรือยุนกิที่นอนอยู่ห้องข้างๆ จะได้ยินก็ตามเถอะ

และโดยที่ไม่ทันได้บอกกล่าว นัมจุนก็คุกเข่า ถอนนิ้วทั้งสามออกจากช่องทางที่ฝืดแน่นแล้วเปลี่ยนไปจับส่วนนั้นของตัวเองก่อนจะกดส่วนหัวเข้าไปทันที

โฮซอกผวาเฮือก

“นัมจุน!” หลุดปากเรียกชื่ออีกคน มือคว้าต้นคออีกฝ่ายเอาไว้หาที่ยึดเหนี่ยว

“Fuck… โฮซอก นาย...” นัมจุนพึมพำ ขบริมฝีปากล่างพยายามข่มความเสียวซ่านที่ได้รับ “แน่นมาก”

โฮซอกเจ็บปวดจนน้ำตาไหลบ่า ทว่าส่วนนั้นของตัวเองดันแข็งขึ้นมาอีกครั้งและมีน้ำเยิ้มตรงส่วนปลาย นัมจุนพยายามช่วยให้อีกฝ่ายผ่อนคลายด้วยการใช้มือให้ แต่โฮซอกกลับร้องงอแง

“เจ็บ”

“ทนหน่อย”

“ฉัน... ไม่น่า... ไม่น่าคิดจะลองเลย” บ่นกระปอดกระแปดขณะพยายามหายใจเข้าลึกๆ นิ่วหน้าด้วยความทรมาณเพราะความคับแน่นจนจุก

“แล้วเดี๋ยวจะเปลี่ยนใจ” แต่นัมจุนกลับพูดยิ้มๆ ก่อนจะก้มตัวลงประกบริมฝีปากกับอีกฝ่ายที่เผยอปากรับอย่างรู้งาน

และเมื่อนัมจุนเริ่มต้นขยับ ก็มีเสียงร้องประท้วงในลำคอของคนเบื้องล่างแต่แน่นอนว่าคำประท้วงนั้นไม่เป็นผลเมื่อคนที่อยู่ด้านบนดูดดุนริมฝีปากปากอย่างรู้ทัน รู้สึกถึงความอุ่นที่รัดแน่นอยู่รอบแก่นกาย มันร้อนมากจนเขาแทบละลาย และแน่นอนว่าฝืดแน่นมากเช่นกัน

นัมจุนเคลื่อนเข้าออกอย่างเชื่องช้า นอกจากมันจะทำให้คนที่อยู่ด้านล่างทรมานแล้ว โฮซอกยังรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังล่อให้เขาติดกับ พยายามทำให้เขาอ้อนวอนและร้องขอมากขึ้นไปอีก พยายามจะแกล้งให้เขาแสดงท่าทีน่าอายเหมือนเมื่อครู่

การเคลื่อนตัวอย่างอ้อยอิ่งแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกถึงนัมจุนได้แบบลึกซึ้งในทุกกระเบียดผิว แถมยังเจ็บมากจนแทบสรรหาคำไหนมาอธิบายไม่ได้ และเมื่อเขาเผลอ ในช่วงที่เขาตายใจ อีกฝ่ายก็กระแทกเข้ามาจนสุดความยาว

จุก... จนพูดไม่ออก

แต่นัมจุนไม่รีรอที่จะขยับตัว เขาเริ่มต้นขยับในช่องทางอุ่นแน่น รู้สึกว่ามันกำลังขยายแม้ความฝืดจะน้อยลงแต่แน่นอนว่ายังคับเกินไปสำหรับขนาดของเขา

“อา... โฮซอก...” นัมจุนก้มตัวลงต่ำขยับให้ลึกเข้าไปอีก

คนด้านล่างเริดหน้าขึ้น พยายามข่มความเจ็บปวดและหวังว่าเขาจะมีความสุขไปกับมันเร็วๆ เพราะตอนนี้รู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในท้องทะเลท่ามกลางพายุ ราวกับชาวประมงที่เรืออัปปางอยู่ท่ามกลางความปั่นป่วน มันพัดพาเขาให้หมุนวน เคลื่อนที่อย่างไร้ทิศทาง คลื่นกระทบสาดและกลืนกินตัวเขาลงไป จมจ่อมลงในห้วงของความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

อีกครั้ง และอีกครั้ง

ทรมาน... อยากหนีให้ไกล... แต่ก็ไปไหนไม่ได้เพราะตกอยู่ในวังวน

ทุกครั้งที่นัมจุนขยับออก โฮซอกรู้สึกเหมือนโผล่พ้นผิวน้ำ สูดอากาศหายใจเฮือกเข้าเต็มปอดอย่างหมดแรงราวกับคนใกล้หมดลมหายใจ

แต่ทุกครั้งที่อีกฝ่ายกระแทกกลับเข้าไป เขาเหมือนถูกคลื่นซัดพาให้จมหายลงไปอีกครั้ง หมุนติ้วอยู่ในกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก ร่างกายถูกฉีกทึ้งเป็นสองส่วนและสิ้นลมหายใจอยู่ในนั้น

ทุกอย่างสลับหมุนวนอยู่แบบนี้

ราวกับมีพลุนับร้อยปะทุเปรี้ยงอยู่ในหัว มือยึดแน่นเข้ากับแผ่นหลังของผู้ชายที่พัดพาความรู้สึกให้ทะลักล้น เล็บจิกลงไปบนเนื้ออย่างห้ามไม่อยู่

เสียงครวญครางดังสอดประสาน  เสียงเนื้อกระทบกันดังในความเงียบ

โฮซอกแทบจะขาดใจ เมื่ออีกฝ่ายกระแทกเข้าไปโดนจุดกระสัน ร่างกายสั่นเฮือกเหมือนโดนใครเอาไฟจี้ ใบหน้าหงายเริดอย่างสุดจะทน ความทรมานแปรเปลี่ยนเป็นสุขสมระคนกันจนมั่วไปหมดจนขาแทบจะหมดแรงเกี่ยวรัด

โฮซอกไม่ยั้งจังหวะ มีแต่จะเร่งเร็วขึ้นและเร็วขึ้นในทุกขณะจนแทบจะขาดใจ

คนเบื้องล่างแทบจะเห็นดวงดาวลอยอยู่เบื้องหลังเปลือกตา เมื่อความเจ็บแปรเปลี่ยนมาเป็นความเสียวซ่าน ขบริมฝีปากแน่นคล้ายว่ามันจะช่วยดึงอารมณ์ให้ปกติเพราะนัมจุนเก่งมากกับการหยอกล้อความรู้สึกเขา บทจะทรมานกันก็เปลี่ยนไปเป็นขยับตัวเชื่องช้าเสียจนโฮซอกแทบร้องไห้ บทจะเร่งไวก็ทำเอาเขาพูดไม่เป็นภาษา

“จะ... ถึงแล้ว” โฮซอกหอบหนัก ราวกับเป็นนักกีฬาที่วิ่งมาเป็นสิบกิโล

นัมจุนไม่รั้งรอให้เสียเวลาจับอีกฝ่ายพลิกตัวทั้งที่ยังเชื่อมกันอยู่ มือกดหัวให้ก้มหน้าแนบไปกับหมอน ยกบั้นท้ายอีกฝ่ายขึ้นสูง ส่วนตัวเองคุกเข่าแล้วกระแทกกระทั้นความใหญ่โตเข้าไป มันลึกเข้าไปมากกว่าเดิมจนโฮซอกกลั้นน้ำตาไม่อยู่

แต่นัมจุนเองก็เจ็บไม่แพ้กัน... ผนังช่องทางหวานบีบรัดเสียจนปวดหนึบ มือหนานวดคลึงสะโพกอีกฝ่ายให้คลายความเกร็ง แต่ยิ่งสัมผัสยิ่งลูบไล้ยิ่งเหมือนจะเพิ่มความกระสัน ผิวเนียนของโฮซอกเห็นแล้วน่ากัดสร้างรอยเอาไว้

“นัมจุน... อ่ะ... นัม...”

นัมจุนรั้งตัวอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่ง เขาเปลี่ยนท่าทางเพราะรู้ตัวว่าอีกไม่นานทั้งเขาและโฮซอกคงจะถึงจุดและครั้งนี้เขาอยากให้อีกฝ่ายเป็นคนคุมจังหวะ

คนตัวโตกว่าทิ้งตัวลงนอน จับขาทั้งสองของอีกคนให้แยกคร่อมตัวเขา คนที่นั่งอยู่ด้านบนหน้าแดงเถือก ก้มลงมองคนเบื้องล่างด้วยความอายสุดขีด

“ขยับสิ” นัมจุนออกคำสั่ง “ถ้าไม่อยากทรมาน นายก็ต้องช่วยกันทำมาหากิน”

คนโดนสั่งกัดริมฝีปาก ใจจริงอยากส่ายหัวแต่เมื่อมาถึงจุดนี้แล้วเขาไม่มีทางเลือกจริงๆ

ราวกับยืนอยู่ริมผายังไงยังงั้น... จะค้างเติ่งอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้  จะโดดลงไปก็มีแต่ตายสถานเดียว

โฮซอกขยับตัวขึ้นลงอย่างเชื่องช้า เขาหลับตา ไม่กล้าแม้แต่จะก้มลงมองเพื่อนที่อยู่ใต้ร่าง เขารับรู้ถึงขนาดและความยาวที่อุ่นร้อนอยู่ข้างในตัว เพียงแค่ขยับผิดท่านิดเดียวเท่านั้น ความเจ็บแปลบที่ผสมไปด้วยความเสียวซ่านก็ทำเอาโฮซอกแทบทรุดฮวบ ยิ่งท่าแบบนี้มันยิ่งลึกกว่าเดิมซะอีก

และเมื่อคนด้านบนทิ้งจังหวะลงอีกครั้ง คนด้านล่างก็กระแทกสะโพกสวนขึ้นไป โฮซอกหวีดเสียงร้องเป็นชื่ออีกฝ่ายออกมาอย่างสุดทน ความรู้สึกทั้งหมดระเบิดออกเป็นครั้งที่สอง ร่างกายสั่นกระตุกอย่างห้ามไม่ได้ ของเหลวสีขาวขุ่นหลั่งเปรอะเปื้อนหน้าท้องของอีกฝ่ายก่อนจะทิ้งตัวลงนอนซบอกคล้ายหมดแรง

สาบานเลยว่า เล่นคอนเสิร์ตสามชั่วโมงยังไม่เหนื่อยขนาดนี้

นัมจุนพลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบนอีกครั้ง เอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้โฮซอกพร้อมกับจูบขมับแทนคำขอโทษ ก่อนจะขยับอีกสองสามครั้งแล้วปลดปล่อยความรู้สึกตามไปด้วยเช่นกัน

ราวกับว่า พายุดูจะสงบลงแล้ว...

เป็นนัมจุนบ้างที่ทิ้งตัวลงนอนทับอีกฝ่าย เสียงหอบหายใจประสานกันอย่างหนักหน่วง

“เอาออกไปได้ไหม” โฮซอกครวญครางด้วยสติที่ลางเลือน “มันยังเจ็บอยู่เลย”

“เจ็บมากเลยเหรอ”

คนโดนถามพยักหน้าทั้งที่ยังหายใจหอบ รู้สึกเหมือนท่องล่างแยกออกเป็นสองเสี่ยงเสียด้วยซ้ำ รู้งี้น่าจะลองกับไอ้ของเล่นชิ้นนั้นซะตั้งแต่แรก อย่างน้อยก็น่าจะช่วยเบิกทางได้ เวลามาเจอของจริงจะได้ไม่ต้องเจ็บขนาดนี้

“ฉันขอโทษ” นัมจุนพูดเบาๆ

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันตัดสินใจของฉันเอง” โฮซอกส่ายหน้าเบาๆ “ก็นายบอกไม่ใช่เหรอ เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งที มันก็ต้องลองอะไรแปลกๆ กันหน่อย”

“ลองแล้ว... ชอบไหมล่ะ” นัมจุนถามยิ้มๆ ขณะที่ค่อยๆ ถอนแกนกายออกจากตัวของอีกคน พยายามระมัดระวังไม่ให้โฮซอกต้องเจ็บตัวไปมากกว่านี้

“ไม่รู้สิ” ตอบเพลียๆ แต่ก็ยังมีแรงหันไปส่งยิ้มให้คนข้างๆ “สงสัยต้องลองอีกรอบ อาจจะได้คำตอบก็ได้ล่ะมั้ง”

“อย่าท้านะ” อีกฝ่ายพูดขู่ “ถ้าต่ออีกรอบ ฉันไม่ยั้งมือจริงๆ ด้วย”

“นี่ยั้งแล้วเหรอเนี่ย” คนที่รับบทหนักเบิกตาโพลง ถามแบบไม่เชื่อหู

“จะลองไหม”

โฮซอกพลิกตัวหันไปสบตา แลบเลียริมฝีปากแห้งผากตัวเองเบาๆ

“ยังเจ็บอยู่เลย...” เขามองลึกเข้าไปในดวงตาเรียวรีของอีกคน “ฉันสองรอบแล้วด้วย”

“เหนื่อยล่ะสิ” นัมจุนยักคิ้วคล้ายล้อเลียน

“ยังไม่ได้พูดอย่างนั้นสักคำ” 

สิ้นคำพูดของโฮซอก นัมจุนก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะรั้งท้ายคออีกฝ่ายให้เข้ามารับจูบ

และเมื่อโดนจูบออกมา ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ

เสียงเครื่องปรับอากาศดังแข่งกับเข็มนาฬิกา ลมหายใจของพวกเขาทั้งสองยังคงหอบแผ่วเบา ขณะแนบหน้าผากคลอเคลียจมูกกัน ต่างฝ่ายต่างหลับตาคล้ายว่าหากลืมตาขึ้นมาจะเป็นการกดปิดเรื่องราวทั้งหมด

“นัมจุน” เรียกโดยที่ยังไม่ลืมตา ยังไม่ผละออกมา พยายามซึมซับความอบอุ่นจากเรียวนิ้วที่เกลี่ยวผิวแก้มเขาอยู่

“หืม”

“สัญญานะ...”

“สัญญา?”

“ว่าจะไม่เกิดเรื่องน่าอึดอัดขึ้นระหว่างเรา”

คนโดนถามเงียบไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะเป็นฝ่ายถอนตัวออกมา มือยังคงประคองใบหน้าอีกฝ่ายแผ่วเบา โฮซอกค่อยๆ ลืมตามามองเพื่อนตรงหน้า มองเห็นรอยยิ้มบางประดับอยู่บนนั้น

“เราแค่ลองทำอะไรสนุกๆ กันเฉยๆ ไม่ใช่เหรอ มันจะมีเรื่องน่าอึดอัดเกิดขึ้นได้ยังไง”

“อ่า... อื้ม นั่นสิ” โฮซอกส่งยิ้มเนือยๆ “นอนเถอะ”

“โอเค” นัมจุนพยักหน้า ก่อนโฮซอกจะขยับตัวเหมือนจะลงจากเตียงแต่กลับโดนเจ้าของห้องรั้งเอาไว้ “นอนนี่แหละ นายน่าจะเจ็บ”

โฮซอกไม่พูดอะไร แต่ก็ยอมทิ้งตัวลงนอนข้างๆ อีกฝ่ายอยู่ดี

ต่างคนต่างนอนหันหน้าไปคนละทาง

เขาคิดเอาไว้อยู่แล้ว... คิดเอาไว้แล้วว่ามันจะต้องจบลงแบบนี้ ก็แค่ความสัมพันธ์ทางกายของผู้ชายสองคน ไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ ปะปนอยู่ในนั้นหรอก เขาผิดเองที่ตั้งความหวังไว้ตั้งแต่แรก

ก็แค่จงใจสลับแผ่นดีวีดี เผื่อว่าจะฟลุ๊คได้มาหานัมจุนกลางดึก ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเลยเถิดมาจนถึงขนาดนี้ ตอนแรกแอบคิดไปว่าอีกฝ่ายอาจจะเรียกเขามาที่ห้องด้วยซ้ำ แต่เขาก็ต้องเป็นฝ่ายขอมาเองจนได้ เพราะความร้อนใจอยากรู้ผลลัพธ์ใจจะขาด

นี่แหละนะ พวกคนที่ยอมทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ใกล้ชิดกับคนที่ตัวเองชอบ

คนแบบโฮซอก... ที่ก็รู้ๆ กันอยู่ว่านัมจุนไม่มีวันหันมาสนใจ

แอบรักเพื่อนมันเจ็บตรงนี้แหละ ถึงแม้ทางกายจะไปได้ไกลขนาดไหนแต่ยังไงก็ถูกจำกัดอยู่ที่เฟรนด์โซนอยู่ดี โดนเปิดประตูรับแค่เพียงชั่วครู่สุดท้ายก็ต้องกลับไปยังจุดเดิม

ไม่น่าเลย... ไม่น่าอยากข้ามเส้นมาเลยจองโฮซอก

โฮซอกใช้หลังมือปาดน้ำตาของตัวเองลวกๆ สูดหายใจหนักๆ แล้วเริ่มต้นข่มตานอน

พรุ่งนี้ ทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม

           THE END.

ฝากคอมเม้น ไม่ก็ติดแท็ก #คลังฟิคเรือเล็ก ให้หน่อยนะค้า

ขอบคุณมากค่า